ქობაირის მონასტრის ხუაშას ეპიტაფია-ლექსი

{'default': 'ხუაშას ეპიტაფია-ლექსი არის თექვსმეტმარცვლოვანი შაირით დაწერილი. ვალერი სილოგავას აზრით, საყურადღებოა, რომ ლექსში სტროფის ბოლო სტრიქონი ე.წ. „ზედმეტი და“-თი იწყება\n და ამით „ვეფხისტყაოსნის“ ხელნაწერებში არსებულ ტრადიციას მხარს უჭერს XIII საუკუნის II ნახევრის ეს წერილობითი ძეგლი. პარუირ მურადიანს\n შეუნიშნავს, რომ ეპიტაფია ლექსს წარმოადგენდა, მაგრამ მის მიერ ტექსტში ქარაგმების არასწორად გახსნის შედეგად თექვსმეტმარცვლიანი შაირის რითმა დარღვეულია.\n უნდა აღინიშნოს ისიც, რომ ეპიტაფიის ის ნაწილი, რომელიც ლექსს წარმოადგენს, 1978 წელს გამოქვეყნდა ქართველი პოეტების ლექსების კრებულში\n „ვით მარგალიტი ობოლი“ (შემდგენლები: ტარიელ ჭანტურია, ემზარ კვიტაიშვილი, ქუთაისი, 1978, 12).\n ხუაშას ეპიტაფია-ლექსში მოხსენიებულნი არიან მხარგრძელთა ფეოდალური სახლის ორი წევრის - შანშეს და ხუაშას სახელები. ვალერი სილოგავას მიხედვით, ქობერის მონასტერთან\n კავშირი ჰქონდა 1261 წელს გარდაცვლილი შანშე მანდატურთუხუცესის - საქართველოს სამეფოს ერთ-ერთი დიდმოხელის ცოლს, რომელმაც ეს მონასტერი შეიძინა სომხებისაგან (ამას გადმოგვცემს\n სომეხი ისტორიკოსი კირაკოს განძაკეცი). მისივე ცნობით, 1261 წელს ოძუნში გარდაცვლილი შაჰანშე ქობერის მონასტერში დაკრძალეს. გამოთქმულია ვარაუდი,\n რომ შანშეს ცოლი და, შესაძლებელია, თვით შანშეც უნდა იყვნენ გამოსახულები ქობერის მონასტრის მთავარი ტაძრისათვის მიშენებული სამლოცველოს XIII ს-ის მხატვრობაში.\n სახელი „ხუაშა“ მხარგრძელთა დიდ ფეოდალურ სახლში ოთხჯერ დასტურდება - ერთხელ რძალ-დედამთილისა და ბებია-შვილიშვილის სახელებად. აქედან, ქრონოლოგიურად\n პირველ ხუაშას, რომელიც XIII ს-ის დასაწყისში მოღვაწეობდა და უკანასკნელ ხუაშას, რომელიც XIII ს-ის II ნახევარში მოღვაწეობდა, მეუღლეთა სახელი იყო ივანე. ვალერი სილოგავას\n აზრით, ეს გახდა მიზეზი იმისა, რომ კოშის წარწერა-საბუთის ივანე და ხუაშა - XIII ს.-ის II ნახევრის მოღვაწეები, შეცდომით მიჩნეული იყო XIII ს-ის დასაწყისის მოღვაწეებად -\n ივანე ათაბაგად და მის მეუღლე ხუაშად.'}